Sonets – Sonnets

Resumat

En occitan emb una revirada francesa de l'autritz.

En 1996, quand Jorn publicava los sonets occitans de Bernat Manciet (1923-2005), èran ja mai o mens coneguts : un pichòt recuèlh en edicion confidenciala, agotat dempuèi d'ans e d'ans, de pèças o de tièras de pèças esparpalhadas dins de revistas sovent de mal trobar. Los legeires de Manciet sabián ça que la que s'atrobava aquí, jos una autra fòrma, e amb d'autras ambicions, quicòm que seriá coma l'equivalent de L'Enterrament a Sabres.

Aquel recuèlh de sonets alestit a l'intencion de Jorn per Manciet en version dins las doas lengas, occitanas puèi francesa, permetiá d'accedir de plan-pè a un univèrs poetic qu'espanta un còp de mai per sa coëréncia d'ensems e sa diversitat de las bèlas. Los sonets – mai de cent vint son estats recampats – per lor fòrma constrencha coma per l'infinitat de las variacions qu'aquela fòrma, paradoxalament, rend possiblas, apareisson coma lo còr viu d'una escritura en camin. Una votz unenca i nais, i fa l'experiéncia de las posturas sens nombre del mond e dels mots, bastís sos ressons a ela e sas palinodias, e aital ne finís pas de faire gisclar los imatges e las scènas que quitan pas de la poblar. Una soma poëtica qu'es primièr soma de lengatge incarnat, pasta e levam de paraula qu'esposan l'immensitat del mond sens bolièras.

Aquela reedicion, a l'identic de la de 1996, es estada sonhosament revista per Guiu Latry, companh afogat de l'òbra de l'escrivan de Sabres e son relector atentiu.