Racontes per gardar la santat

Resumat

… Vistament lo Parisenc s’aturèt de gu-el.
« Bonjorn, brave òme ! Podriatz pas me dire de quanhe pam cau tirar per anar Escaumèls ?
– Ne’n sabe res, Monsur. Ieu, soi pas del país.
– Aval, aquò es ben lo Riu Negre ?
– Ne’n sabe res, Monsur.
– E alai ? Aquela carrièira, ont me menarà ?
– Ne’n sabe res, Monsur.
– Sabètz res, sabètz res ! Mès pr’ aquò devètz ben saber ont sètz ? Ont sèm aicí ?
– Ne’n sabe res.
– Pr’ aquò ! Vos trufatz de ieu ? Sabètz ben ont anatz, d’ont venètz ! faguèt lo Parisenc que s’enrufava. O alèra sariatz una bèstia vestida !
– E benlèu g-ò, Monsur. Soi ben un pauc pèc. Mès vos cau pas emmaliciar per aquò. Tant falord que ieu saguèsse, pòde vos dire que vene d’ont aquò s’es trobat, e que vau ont lo vent me mena. Mai, d’aquel biais, me soi jamai perdut en camin.
– Aquò es pas de crèire ! Mès cossí fasètz per viscar, paure malurós ?… »

Le troisième volume de contes de Jean Vezole.
À partir d’anecdotes de la vie quotidienne, ou encore de références à de grandes œuvres littéraires, le conteur forge des récits brefs, chaleureux et pleins d’humour, où affleurent aussi les grandes interrogations humaines. Une sagesse souriante exprimée dans un style savoureux, émaillé de « biais de dire » typiquement occitans.