Qu’as dubèrt un país blanc – Tu as ouvert un pays blanc

Resumat

En occitan emb una revirada francesa de l'autritz.

Aquel recuèlh pichòt, lo segond de Danièle Estèbe-Hoursiangou, publicat per Jorn (aprèp Parçans esconuts, 2013) ten doas parts. La primièra es compausada de dètz e sèt poèmas brèus que perseguisson lo tèma central de l'autora, lo rapòrt al còs fisic e a la consciéncia. Pasmens, a aquel tèma, aqueles poèmas n'ajustan un de mai, ponhent e dolorós, lo de la pèrda, de l'abséncia e del dòl, coma dins lo tèxt entitolat « Ua gauba » :

L'aviéner n'ei pas mei qu'un present iteratiu, escandit per ua dolor sosterrana qui s'encairè au dehens de jo, pesanta coma un nin qui refusa de nèisher, a còps dormilhosa, a còps envadissenta dinc a l'estofament.

La segonda part, Trinitat, es una pròsa poetica adreiçada al marit defunt. Quand dos èstres s'aiman, un « nos » apareis que subreviu a la desaparicion de l'un dels dos e abita la consciéncia del subrevivent. Aquò's aquel « nos » qu'ensaja de far existir aquel cant funèbre, que ven cant de vida, al mens lo temps que dura. Aquel biais de viure lo dòl qu'espròva la que demòra, impausa son evidéncia consolatritz, mercés a una lenga musicala e fluida. Nos daissam enrebalar per ela e capitam de véncer la mòrt, al mens tant qu'aquela musica s'ausís. Non es pas aquò, cap e tot, la mission mai nauta de la poesia ?