Mina de plomb, Mina de ren – Mine de plomb, mine de rien

Resumat

Aquel recuèlh illustrat de dessenhs de la mina de plomb de Jué (d'aquí sont títol) reclaus doas parts : doas gròssas dosenas de cançonetas e un bon desenat de retraches en pròsa.

Las Chançonetas de ren (lo diminutiu e la negacion afortisson la volontat de se pas tròp préner al seriós) reprenon amb malícia la fòrma e lo ton de las sansonhas popularas, mas rompon d'un biais radical amb los tèmas e los poncius que se poirián esperar d'una « poesia femenina » (s'aquò existís). Son plenas de marridesa e d'esperit (de marrit esperit), un pauc coma aquelas pastorèlas medievalas ont la bergièra repotega sens sal ni òli lo nòble cavalièr que la corteja, en « patés » de segur. Afortisson clar e net lo drech de las femnas a exprimir lor desir sens bescontorn. Auriam tòrt pasmens de las reduire a lor aspècte provocator. Aquelas cançonetas pòdon èsser tanben cançons d'amor sincèr, e mai formulat dins lo lengatge dels simples.

Los Retrachs fotosensibles, son de pichòts contes borlesques, de retraches fantasioses de creaturas imaginàrias, coma lo cameleon poliglòt que pren l'accent de sos entreparlaires o l'epitafografa que redigís amb virtuositat los mots que s'engravaràn sul cròs dels defuntats. La definicion de son quasèrn de cargas fòrma un embrion d'art poetica que benlèu val tanben per la quita poetessa : « Sensibilitat, concision, poesia, veiquí çò que fau per far queu mestièr. »