Los dos einocents

Resumat

« Lo Marosin chabava la granda peça daus Viradis. Lascha l’esteva e tomba sus la terra, sus los januelhs. E sap res pus d’ente ne’n es, de sa lassiera e de sa fòrça, e de sa suor. La chamisa li pega e quò li brutla dins lo còu. Om viesa lo ciau e òm s’estona que siaia tan brun. Que siaia tan tard. Fai un brave temps que lo solelh es coijat. Quo es plan, quò siria plan l’ora de la sopa. La sopa. La chau far… Damora mas un tarseu, dos, quauqu’uns tarseus. E las vachas que an pas mai de cuol que d’eschina. Res pus mas lor alen. E per quant de temps ? Om a lo drech de se far crebar mas pas de far crebar na vacha. An pas res demandat, res vougut qu’un pauc d’erba qu’auran pas lo coratge de minjar totaura…

Quant òm se tòrna virar e qu’òm viesa tota queu pais, e òm sap ben qu’òm a pas pogut li crebar sa tranuja, mas quò lo fai bufar tot parier, buja lo pais, monta, e òm conha sas doas mans dedins, e òm sopia doas ponhadas de pais, e òm viesa emb los uelhs esbalausits d’un crebat uros, e òm sap que quo es fach d’argiu, queu pais, queu pais tròp gras que se pega pres la brabant e las suchas, mas òm en fara de las cendres… Om a pas de sòus per li ofrir de la chaul, e las vachas an tant fach per se, deija, e an pas res pus a chiar nonmas lors budeus.

Alaidonc òm sarra lo pais e quò fai mau perque òm a los dets reddes, los dets usats per lo pais. »