Los braves jorns de Perdilhòta

Resumat

Dempuei Lo Libre dau rier-lutz que lo nos faguet coneisser mai aimar, lo Joan Ganhaire a teissut ‘na tiala narrativa de crana cencena d’entre tots los genres literaris que disen popularis e que daus uns se fan dever de maupresar. Tots los genres mai tots los temps, dau roman picaresc au roman policier, de l’Edat Mejan a nòstre aüei. Tot li es estat bon, l-i a permenat bona pauta, bona pasta, farjant de fiau de libres, de fiaus d’ans, ‘na òbra a deguna autra comparabla en Occitania. N’es gran qu’aguessa deser intellectuau de ‘bilhar de seda çò que z’era mas de cherbe, de balhar letras de noblessa a çò que jamai n’a ‘gut rencura, mas tot simplament de balhar au monde plaser de legir çò qu’avia ‘gut plaser d’escriure, de lor ofrir daus racontes plan menats dins ‘na lenga d’evidencia.

‘Quo es ad aquò que nos convida, d’entre tant, ‘quela cronica de Vent-li-bufa, novela vertadiera que l’eròi, fin finala, podria plan n’esser… un beret… Que los imatges dau Jan-Marc Simeonin li fan gente floquet.