Jan Picatau de Sent-Barrancon

Resumat

L’i avia ben de temps que lo Jan Picatau se trobava pas mai d’entre los libres que son de bon ‘chaptar. Tròp de temps. Tant coma es de neciera au país lemosin.

Nos es tot per lo còp, nòstre Picatau, Jean le Sot, Goha, Nars Eddin, Eulenspiegel un bocin e Gargant quauqu’un pauc, bon mitan de son monde coma peisson dins l’aiga e maitot dins sas broas, sa tauvera, sabes ‘quela lenga de país per far virar l’atalatge, que l’i se semna res, pasmens sens la quau res seria pas de possible semnar.

Lo ‘nivers de Picatau ‘quo es lo teu, lo meu, es plan a sa plaça e chadun l’i s’esbracia mas de la lonjor de sos braç. Tot l’i es juste de vita e daus mots per zo dire, es mocat lo que s’amerita plan de z’esser, plangut lo que n’a ben mestier. La riseia l’i es jamai de rire mausantos e, sens se balhar d’aer, ne’n ditz plan mai que n’a lo biais.

Picatau, ‘quo es nòstre eime, dins lo prund d’aqueu mot riche de sens.

L’Enric Delaja a ‘quí campat òbra de bon pretzfach, òbra mestra, menada de bon fiau, fina e saborosa, n’es gran viòrlas patesentas çò qu’anonciava mas de brandon de cuberta. Mas tant de glorios que son mas petavanta, de ontos qu’aurian en ilhs de que breçar, embraçar lo país…

Viva Picatau (que de tot biais pòt pas mai morir dempuei que siguet tesmonh viu de son enterrament) e viva son pair Delaja !