L’icòna dins l’iscla

Synopsis

A cima de rega se revira l’atalatge e se tòrna començar la conquista paciènta dau tèmps. Antau s’escriu pèr laurar lis oras. Pèr durar. Quand fai de setmanadas que dure d’aquela maniera ? Tres ò quatre, que prene setèmbre. M’arrèste d’escriure a la nuech, me i grope mai a l’auba. M’aplante pèr me passejar sus l’iscla, perfiechament sol, sèns espèr d’una votz d’òme, d’un quilar d’aucèu, d’un rondinar d’avion. M’aplante pèr tirar una consèrva dau molonet qu’a dicha se demesís, pèr la dobrir, pèr mastegar lentament frucha ò carn en agachant l’orizont ara vuege, solelhós, esplendid. Tòrne a la rega. Ai abenat un gredon, mai n’aviáu tres de resèrva. Amb tot lo papier qu’ai recampat, farai tirar de tèmps encara. Sabe qu’escriurai après qu’aguèsse plus rèn pèr brifar, de tant que ma man aurà pron de fòrça, l’esperit pron de clartat. Passada la rara de la fam, l’escrich m’acompanharà luenh sus lo camin de ma mòrt.

Robert Lafont (Nîmes, 1923 – Florence, Italie, 2009) était un intellectuel occitan et plus particulièrement un linguiste, un écrivain, un historien, un spécialiste de la littérature et un théoricien politique. Il est une des plus grandes figures historiques de l’occitanisme.